Wat mag je allemaal zelf besluiten? Mag je over jouw eigen lichaam en over jouw eigen lichaam beschikken? Met D’66 in het kabinet worden deze dingen weer extra op scherp gezet.
Mag de overheid over mijn organen beschikken na een plotseling overlijden, ook als ik er zelf geen toestemming voor geef? Mag je een prenataal onderzoek nog weigeren? Moet een poeder voor levensbeëindiging beschikbaar gesteld worden? Is euthanasie in alle omstandigheden een recht? Het recht op abortus is er al.
We leven in een turbulente tijd waarin er veel nieuwe antwoorden gegeven gaan worden op bovenstaande vragen. Achter ons ligt de tijd waarin er veel vanuit christelijke normen en waarden gedacht werd en nu zijn we beland in een tijd waarin vooral de mens centraal staat. Mensen zijn geen verantwoording meer schuldig aan God, maar alleen aan elkaar.
Als christen kan ik daar wat van vinden, maar nu we als kerk een minderheid geworden zijn in de samenleving, kun je de meerderheid niet jouw normen opleggen. Meer zelfbeschikking van de mens lijkt onafwendbaar.
Maar ik vraag me wel af waar dit eindigt. Nu eist men het recht op om te mogen sterven. Moeten we onszelf straks gaan verdedigen als we nog een tijdje willen blijven leven? Bijvoorbeeld als we oud zijn, gebrekkig en de maatschappij geld kosten? Moeten we straks uit gaan leggen waarom we een gehandicapt kind geboren hebben laten worden, en trekt iedere verzekering er dan haar handen vanaf? We wisten immers waar we aan begonnen! Kunnen onze kinderen boos op ons worden als zij langer op een erfenis moeten wachten, omdat wij er niet voor kiezen tot euthanasie over te gaan?
Hoe ver gaat de zelfbeschikking? Gaat dat ook zover dat je uiteindelijk niet meer zelf mag beschikken?
Ds. Jaap van der Windt
Gasthuiskerk Bolsward
