Een stralende zondag middag. Lekker met een groot glas fris in een luie stoel in het zonnetje.
Dan komen opeens, met name de bastonen, van de muziek van het voetbalveld aangolven van over het Hoog Bolwerk. Wat later gevolgd door het goed te horen, maar niet te verstane enthousiaste commentaar van de omroeper. Uiteindelijk gejuich. Een groot en dankbaar applaus. Ze hebben gewonnen. Wij zijn voor de tweede keer in korte gepromoveerd. weer een klasse hoger. Prachtig.
Een trapje omhoog.
Zo gaat het ook buiten de sport, in de werksfeer. Als je goed bent, liefst iets beter dan de rest, dan maak je promotie. bevordering. En eigenlijk lijkt alles in onze samenleving daar vaak op gericht te zijn. Een trapje hoger kome. Jezelf verbeteren. Uitsteken boven de rest.
Maar of dat nu echt alles is wat het leven te bieden heeft? Wat dat betreft hoop ik wel eens dat al die genen die zich zorgen maken over onze maatschappij, en allerlei oorzaken van buiten kunnen aanwijzen voor de verloedering en die om het hardst roepen dat we onze Joods – Christelijke wortels vast moeten houden – immers daarop is onze Nederlandse samenleving gebaseerd- dat zij ooit ook zelf iets van die joods- Christelijk wortels in de praktijk zouden brengen. Laten groeien en bloeien. Meer dan woorden alleen. Dat worden loze kreten.
In ieder geval zou dat betekenen dat er niet alleen oog is en aandacht voor de grootste en de sterkste en de beste. Maar dat ook- en vooral ook- de zwakkere, zij die het alleen niet redden niet vergeten en gesteund worden. Samen- leven als er zijn voor elkaar en met elkaar. Een elftal, een team.
Dat zou pas promotie zijn. – Zoals de Dikke van Dalen het omschrijft: Een beweging vooruit. Een samenleving die weer SAMEN- leving wordt.
Ds. J. Ariesen, Martinikerk
