Onze stad kent verschillende kerken. Een grote overeenkomst van al deze kerken is dat zij dichte muren hebben. De Petra-gemeente is misschien de enige uitzondering, maar ook daar kun je langs lopen op zondagmorgen zonder echt te zien wat er binnen gebeurt.
Vooral oude kerken lijken op kastelen met hoge, dikke muren, smalle ramen en hoge torens. Heel mooi om te zien, maar een voorbijganger heeft geen enkel idee van wat er binnen gebeurt. En dat schetst onderhand precies hoe de situatie in Nederland is.
Vorige week mocht ik een dienst leiden in de wijngaard van camping Fûgelfrij. We hadden het geluk dat het mooi weer was. Een kerk met een dak is in Nederland immers toch ook wel weer handig. We zaten tussen de wijnranken, iedereen kon ons zien zitten. De drempel was laag genoeg om er even bij te komen zitten. En dat doet ook wat met ons. Het was vrolijk, mensen zetten stoelen weer eens dicht bij elkaar en je voelt je extra verbonden. Als dominee probeer je woorden te gebruiken die verstaanbaar zijn in deze tijd. En je bent je er met zingen en bidden sterk van bewust dat je iets doet wat gezien mag worden, maar wat lang niet vanzelfsprekend is.
In moderne kerkbouw zie je dat de ramen vaker tot aan de grond zijn. Muren worden transparant. Dat spreekt mij wel aan. De oude gebouwen met dikke muren zijn niet meer van deze tijd. Toch doe je ze ook niet zomaar weg. Zelfs als ze de kerk eigenlijk in de weg staan. Vreemd.
Het lijkt me geweldig volgend jaar een keer dienst te houden in het park, alle kerken samen. Bijvoorbeeld de zondag met Heamiel. Of een keer met z’n allen rond het Kruiswater, een drijvend ponton en goede muziek. Niet om gezien te worden, of om zieltjes te winnen, maar ook omdat je dan als kerken weer eens nadenkt over hoe je samenkomt, wat je zegt, en of je gezien kunt worden.
Ds. Jaap van der Windt
Predikant Gasthuiskerk
Reageren kan via de mail.
